Żyjemy w czasach w których jakiekolwiek przejawy moralności, patriotyzmu i tradycji, postrzegane są jako oznaka zacofania, szowinizmu, czy nawet faszyzmu wg oświeconych, liberalnych orędowników starego, bowiem nie nową jest osoba generała, który wypowiedział wojnę swoim rodakom, a którego to postać groteskowego prezydenta nobilituje, czyniąc go swoim doradcą.
Nie nowym zjawiskiem jest rozdawanie przez karykaturę prezydenta najwyższych odznaczeń państwowych wszelkiej maści kanaliom, które zwane są elitą.
To nic, że właściwa kapituła Orderu Orła Białego zrezygnowała z zaszczytnej funkcji w obliczu profanacji tego odzanczenia.
Pan Analfabeta powołał nową kapitułę, dla członków której jest zupełnie obojętnym czyją pierś przyozdobi najwyższe odznaczenie państwowe.
W ten sposób zhańbiono nasze narodowe odznaczenie przyznając je np. Szechterowi, bądź starej, komunistycznej działaczce, która swoją poezją zagrzewała młodych komunistów do boju.
W jaki sposób ta fanatyczna komunistka wpływała na postawę ludzi młodych, w tym przypadku niewykształconych, z wbitą do pustych łbów wizją wielkiej, socjalistycznej Polski pod skrzydłami ojca i matki całego świata-Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, to niech powie nam próbka poezji pani Szymborskiej, bo o tej "poetce" tu mowa.
Takimi oto słowami nasza poetka czyniła jeszcze większe spustoszenie i tak w pustych już łbach:
„…gdy wdarli się na te schody marmurowe,
Kołowały światła złoceń jak w lichtarzach,
Dygotały ściany płowe,
Stropy płowe,
I warczało echo kroków w korytarzach.
Stary świecie, oto przyszła noc zapłaty,
Gdzie się skryjesz przed wyklętym który powstał.
Robotnicza ciężka młotem dłoń
Z sierpem już się wdrąża w twoją skroń.
I zapłacisz
Za te noce dzieci nieprzespane,
Za te matki z swoim życiem przeoranym
Za tych ojców co dla dzieci nadstawiali skroń
Z młotem sierpem ich dosięgnie
Sprawiedliwa dłoń(…)
…więc zapadaj się jak w topiel w głąb zwierciadła,
Jazdo moru, jazdo głodu, pańska jazdo
Z każdą chwilą podobniejsza do widziadła
Kawalerio kapitału, na dno, na dno”
„… nie znam mowy ludu Turkmenii,
Myślę tylko że słowa Październik,
Trupem pana
Jak woda źródlana
Pragnącemu miłością podana.
Niż bardziej zwierzęcego
Niż czyste sumienie
Komsomolskie jasne słońce
Opromienia cały świat
Pozdrowienia śle dziś Polsce
Cała młodzież Kraju Rad”.
W taki sposób swoimi psychodelicznymi tekstami pani noblistka wylewała z siebie swój fanatyczny stosunek do rewolucji bolszewickiej i do samego ZSRR.
Przytoczę za Aleksandrem Szumańskim fragment listu z września 2002 roku autorstwa Jerzego Korzenia - prezesa Towarzystwa Pamięci Narodowej im. Pierwszego Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego, kierowanego do ówczesnego prezydenta Krakowa - Andrzeja Gołasia:
Szanowny Panie Prezydencie,
nawiązując do pozostającej głęboko w pamięci ostatniej pielgrzymki papieża do Krakowa i jego tradycyjnych spotkań z Krakowianami przed Kurią Metropolitalną przy ul. Franciszkańskiej, przekazuję tekst publikacji prasowej dot. procesu księży z krakowskiej kurii, jaki miał miejsce w Krakowie w styczniu 1953 roku przed komunistycznym sądem wojskowym. Asumptem do przypomnienia tej sprawy jest wydany ostatnio tomik wierszy Wisławy Szymborskiej, zapobiegliwie rozpowszechniany przez poniektóre krakowskie redakcje. Szymborska – obecnie honorowa obywatelka stołeczno – królewskiego miasta Krakowa, odegrała w tych wydarzeniach sprzed pięćdziesięciu laty, swoistą haniebną rolę, podobnie jak kilku innych literatów, wyróżnionych krakowskimi honorami i materialnymi profitami.Rodzi się pytanie, dlaczego przyznaje się honorowe obywatelstwo miasta, oraz przydziela mieszkanie w luksusowych dzielnicach Krakowa ludziom politycznie skompromitowanym, sygnatariuszom zbrodniczej rezolucji z 8 lutego 1953 roku, kto w magistracie z takimi wnioskami w ogóle występuje, opiniuje i kieruje do realizacji? Myślę, że nie będą to pytania retoryczne.
Przytoczone materiały pozwalają nam dostrzec inną sylwetkę takich "autorytetów" jak Szymborska, od tej lansowanej przez mainstreamowe media, a także przez samego pana Analfabetę.
23 maja 1883 roku w skrajnej nędzy po okresie który spędził na płaczu w ciężkiej chorobie, opuszczony przez wszystkich i zapomniany, umiera jeden z największych polskich poetów, Cyprian Kamil Norwid.
Koniec biografii tego niesamowitego człowieka, wielkiego mistrza pióra, a także mistrza języka polskiego jest tragiczny.
Od jesieni 1882 do maja 1983 leżał przykuty do łóżka, często wylewając łzy, ale nikomu się nie żaląc.
Umarł nad ranem wspomnianego 23 maja 1883r. w przytułku-Domu św.Kazimierza w Ivry na przedmieściach Paryża.
Norwida pochowano na cmentarzu Montmorency.
Dopiero w 2001r. sprowadzono symboliczną ziemię z grobu poety i złożono ową w Krypcie Wieszczów Narodowych w Katedrze na Wawelu.
Przytoczyłem tu jedynie wielce smutny koniec biografii tego wielkiego poety, patrioty, a przede wszystkim wielkiego Polaka.
Dopiero w latach 1971-1976 doczekaliśmy się pełnej edycji dzieł Cypriana Kamila Norwida wydanych za sprawa Juliusza Witolda Gomulickiego w zbiorze zatytułowanym "Pisma wszystkie".
W jednej z biografii Norwida znalazłem informację mówiąca, że od okresu Młodej Polski szerzy się nieustanny kult Norwida.
Jego imieniem nazywa się ulice, szkoły, biblioteki, czy też stowarzyszenia.
Niezwykłą i piękną spuściznę Norwida próbują dzisiaj rozwikłać, zrozumieć i zinterpretować badacze nie tylko polscy.
Norwid nie był poetą łatwym.
Wielu twierdzi, że był poeta niezrozumiałym.
Zapytam, jeżeli niezrozumiałym, to dlaczego wielkim?
Żeby pojąc Norwida potrzebny jest zasób pewnej wiedzy z zakresu historii, czasem też tej antycznej i sztuki.
Tworząc ten wpis, chciałem uzmysłowić nam jak bardzo nie doceniamy tego, co dała nam Polska.
Jak wielkich mieliśmy rodaków w swojej historii, którzy swoja życiową postawą dla nas wszystkich mogliby być przykładem, a którzy to rodacy umierali w zapomnieniu i nędzy.
Jeżeli dzisiaj ktoś taki jak Szymborska jest laureatem Nobla i kawalerem Orderu Orła Białego, to co jako Polacy jesteśmy winni Cyprianowi Kamilowi Norwidowi?
Zapytam Cię drogi, potencjalny czytelniku, czy potrafisz wymienić choć jeden tytuł któregoś z utworów tego geniusza poezji?
Na koniec przytoczę przepiękny moim zdaniem fragment listu "Do Bronisława Z." pióra C.KNorwida, który to cytat może nie jest długi, ale wiele nam mówi o poecie i jego kunszcie:
"Co piszę?" -- mnie pytałeś -- oto list ten piszę do Ciebie --
Zaś nie powiedz, iż drobną szlę Ci dań -- tylko poezję!
Tę, która bez złota uboga jest -- lecz złoto bez niej,
Powiadam Ci, zaprawdę, jest nędzą-nędz...
Zniknie i przepełźnie obfitość rozmaita,
Skarby i siły przewieją -- ogóły całe zadrżą,
Z rzeczy świata tego zostaną tylko dwie,
Dwie tylko: poezja i dobroć... i więcej nic...
Umiejętność nawet bez dwóch onych zblednieje w papier,
Tak niebłahą są dwójcą te siostry dwie!..."
Gdyby ktoś zechciał zapoznać się z całym tym listem, to znajdzie ów tutaj.
(Cyprian Kamil Norwid 1821-1883)
(Grób Norwida w Montmorency)
